Bij toeval ontdekt

Het is een periode van bezinning. Het voelt soms wat onwerkelijk dat je van het ene uiterste in het andere springt en dan opeens ook gewoon je leven met een zelfde levensverwachting mag oppakken. We hebben veel gepraat. Dingen afgesproken die we ons nu beseften te moeten bespreken. Daarnaast, ben ik, naast praten, in mijn hoofd veel bezig met wat me beweegt. Wat wil ik behouden, wat wil ik anders doen? Een thema hierbij is normaal zijn, of normaal doen. Ergens toen ik klein was heb ik opgepikt dat normaal zijn en doen het hoogste goed is. Zorg vooral dat je erin past en niet opvalt. Opvallen is, als iets wat niet hoort, aandachtvragerij en eigendunk, in mijn systeem gekomen. Anders zijn, doen, willen, andere dingen leuk vinden doe je alleen om aandacht te vragen en kan niet goed zijn. Steek je kop niet boven het maaiveld. Wie me een beetje kent, weet het al. Ik faal vaak in het normaal, gemiddeld doen. Ik ben zelfs niet zo goed in weten wat normaal en gemiddeld is. Ik schaam me dus hee...

In één van de vorige blogs vertelde ik jullie al over het nieuwe tuinregime. Ik ben nu eenmaal niet van het stilzitten. Wel als ik mag lezen, maar mijn hoofd wil nog te veel met me aan de haal. Iedere keer schiet ik in het wantrouwen dat er toch een fout is gemaakt. Dat ze me dinsdag bellen en zeggen dat het tweede biopt een heel ander beeld laat zien. Je twijfelt dan toch ineens aan alles. Het tuinregime dus. Nu betrek ik altijd graag iedereen bij alles wat ik doe. Voor mij staat buiten kijf dat community een groot goed is. In ons multifunctionele gezin, zoals ik ons graag noem, want iedereen heeft wel weer een totaal ander talent of inzicht (zo hebben de meiden, naast talent voor kunst, talent voor rommel maken en wij…. Nou ja, vul maar in), betrek ik dus iedereen in mijn wens om iets meer orde in onze biodiverse tuin te brengen. De één moet giftige planten uit de paardenwei halen, de ander moet met de trimmer aan de gang om de brandnetels te korten en weer een ander mag opruimen en ...

Zo gaat dat met achtbanen, als je er eenmaal inzit kan je er niet meer uit. Toch gaan ze niet altijd over de kop, of over een helling. Soms gaat het ook langzamer, of komen ze ineens tot stilstand. Vandaag was er multidisciplinair overleg over mijn beer. Er is van alle kanten naar gekeken, er is literatuur en er zijn collega’s geraadpleegd. Blijkbaar komen er dan verrassende andere inzichten weer mee. Er waren al andere ervaringsdeskundigen die me gewaarschuwd hadden dat alles met ieder telefoontje weer verandert. Ik ben gelukkig een zeer flexibel persoon. Echter, ik had gehoopt vandaag te begrijpen wat er dan gaat gebeuren. Dat is niet zo, helaas, of helaas? Misschien juist ook niet helaas. Ik ben er nog beduusd van. Na de halve middag paraat te zitten neem ik zo nonchalant mogelijk op. Je wilt dan toch de indruk wekken dat je zo met andere leuke dingen bezig bent dat je verrast wordt door je ringtone. De longarts vertelt me in een paar zinnen dat ik besproken ben, dat er geen acuut g...

Met de deur in huis vallen is vaak de beste remedie. De eerste uitslag van de punctie geeft aan dat het gaat om een Schwannoma. Een goedaardige uitwas van witte stof van het zenuwstelsel, die een verkeerde afslag nam en buiten mijn ruggenmerg achter mijn long is gaan groeien. Het wordt nog steeds een zware operatie om dit eruit te krijgen, maar de angst voor erger is nu weg. Dat scheelt echt enorm. De hele ochtend was ik al in de weer. Na alle lades, kasten en schuur is nu de tuin aan de beurt om met argusogen bekeken te worden en dus ben ik met dit mooie weer een nieuw tuinregime begonnen. In de spanning repeteerde ik steeds maar in mijn hoofd. Als het ruikt als een beer, brult als een beer, voelt als een beer en eruit ziet als een beer, moet het toch wel een beer zijn? Daarmee doelde ik op alle signalen dat het om iets goedaardig zou moeten gaan en door de hoge activiteit dat het dan om de schwancellen zou moeten gaan. Echter, je hebt geen zekerheid. In alle zenuwen reden we ook nog ...

Ja, als we dan toch moeten wachten tot vrijdag 10 mei, dan lijkt het even afleiding zoeken in eigen land wel een goed idee. Na wat googlen zie ik een mooie aanbieding in een vier sterren hotel. Vier nachtjes met alles erop en eraan en dus hoeven we ons alleen nog maar als vorst in Frankrijk te voelen. Zo gezegd zo gedaan en gisteren kwamen we aan. Nu is dit niet voor ons de gebruikelijke manier van vakantie vieren. Echter, het in en uit een tentje kruipen, vuurtje stoken in de avond en 20 kilometer door woeste landschappen trekken, zat er nu eenmaal even niet in. Sowieso is het een prestatie dat mijn lief instaat was om dit te gaan ondernemen. Ik ervaar dat ook als een lichtpuntje. Op een verlaten terrein parkeren we onze auto. In geen velden of wegen is er ook maar één andere hotelgast te zien en wat achterdochtig lopen we het chiquè hotel binnen. Of moet ik zeggen hotel chique, zoals in mijn momenteel favoriete programma ‘Kopen zonder Kijken’ steeds wordt gezegd. Het interieur doet d...