Wat is normaal?

Het is een periode van bezinning. Het voelt soms wat onwerkelijk dat je van het ene uiterste in het andere springt en dan opeens ook gewoon je leven met een zelfde levensverwachting mag oppakken. We hebben veel gepraat. Dingen afgesproken die we ons nu beseften te moeten bespreken. Daarnaast, ben ik, naast praten, in mijn hoofd veel bezig met wat me beweegt. Wat wil ik behouden, wat wil ik anders doen?

Een thema hierbij is normaal zijn, of normaal doen. Ergens toen ik klein was heb ik opgepikt dat normaal zijn en doen het hoogste goed is. Zorg vooral dat je erin past en niet opvalt. Opvallen is, als iets wat niet hoort, aandachtvragerij en eigendunk, in mijn systeem gekomen. Anders zijn, doen, willen, andere dingen leuk vinden doe je alleen om aandacht te vragen en kan niet goed zijn. Steek je kop niet boven het maaiveld.

Wie me een beetje kent, weet het al. Ik faal vaak in het normaal, gemiddeld doen. Ik ben zelfs niet zo goed in weten wat normaal en gemiddeld is. Ik schaam me dus heel vaak voor mezelf, baal ervan dat ik me weer zo aanstel. Om het te verbloemen, heb ik zelfspot ontwikkeld en heb ik me altijd heilig voorgenomen niemand te veroordelen om wat voor een andersheid dan ook, behalve als het anderen schaadt.

Na een avond in de tuin met een fijne rode wijn, biecht ik mijn lief op dat ik graag los zou laten dat ik normaal moet doen. Ik vertel dat ik heel vaak dingen niet doe, of aanschaf of zeg, omdat ik weet dat ik in mijn smaak uitbundiger en vrolijker ben dan gemiddeld. Ik zeg dat ik juist nu het leven wil vieren zoals dat voor mij goed voelt en ik blij van word. Mijn lief proost erop en zegt dat hij graag ziet dat ik dat doe, want dat ik zelf mijn grootste criticaster ben en mezelf daarmee in de weg zit.

Nu hebben wij een in mijn ogen ongelooflijk saai wit busje. Oh, ik ben er heel blij mee hoor, want voor verbouwen, of verhuizen van kinderen, of vakantie, is deze uitermate geschikt. Je legt er zo een heerlijk traagschuim matras in naast je tent, grote tafel en fijne stoelen en iedere kampeertrip, hoe ver de natuur in ook, wordt glamping. Zonder dat je stijf wakker wordt. 

Maar ja, dat busje is dus gewoon een heel saai ding. Al tijden droom ik ervan om er wat leuks mee te doen, maar ja, dat normaal doen hè? Kan ik er dan nog mee naar mijn werk rijden als dat een keer nodig is. In mijn hoofd hoor ik iemand zeggen: Je hebt toch een voorbeeldfunctie……. Ook zo’n term die ik niet altijd goed begrijp, want hoe weet je nou wat het voorbeeld moet zijn? Ik dacht dat goed zijn voor anderen, zorgen voor een fijne en veilige werkomgeving en strategisch een slimme denker zijn, belangrijker waren, maar nee, blijkbaar mag je op sommige gebieden dan ook niet opvallen. Gaat lastig samen, denk ik.

Okay, terug naar het saaie busje. Een dag na het tuingesprek zie ik op internet dat je geweldig leuke autostickers zelf kan laten maken. Voor ik het weet ben ik dolenthousiast aan de slag. Ik geniet van het ontwerp en wil al op bestellen drukken, als het normaalmonster me in de nek springt. Nee, denk ik stoer: ik vind het leuk en ik word er blij van, dus ik doe het gewoon. Een paar dagen later worden ze geleverd. 

Nadat gisteren binnenkwam dat ook het tweede biopt goed was en bevestigd dat het een Schwannoom is, durf ik ze vandaag op de bus te plakken. Vol goede moed ga ik aan de gang. Het is even werk, maar dan heb je ook wat. Opeens hoor ik iemand naar ademhappen achter me. “Wat doe jij nou?” roept mijn lief verbaasd. Beteuterd draai ik me om. “De bus beplakken, omdat ik niet meer normaal zou doen,” zeg ik met een voorzichtige grijns. “Ja, dat zie ik, maar moest ik daar nou echt ook bij op?” vraagt hij zich hardop af.

Tja, daar had ik even niet over nagedacht. Misschien moet ik sommige zaken dan wel weer eerst even met mijn lief overleggen, zeker als hij er zelf het meest in moet rijden 😅.