Ome Henk

Afgelopen donderdag toog ik met mijn moeder in mijn kleine gebakje richting de Achterhoek. Bronkhorst was de bestemming. Ieder jaar reserveert mijn moeder een hotelletje half pension en dan maken we met zijn tweeën, oh herstel, met zijn drieën, want Sem de toy poedel is natuurlijk ook mee, de buurt daar onveilig.

We gingen dit jaar later dan normaal, maar we waren heel blij dat het hotel zo ruimhartig was dat ze de reservering wilde verplaatsen toen ik me nog in de achtbaan bevond. Met goed gemoed komen we aan en na inchecken blijkt dat we zelfs een heel appartementje tot onze beschikking hebben met een woonkamer, slaapkamer, badkamer en halletje. Om er te komen, moeten we wel over de parkeerplaats van het hotel door een donkere fietsenschuur om op een binnenplaats te komen en dan het andere gebouw naast het hotel in. Echter, dat doet niets af aan de luxe.

We genieten van de omgeving, het stadje en het restaurant van het hotel. Helaas lukt het me maar niet om ook maar één keer te winnen met kaarten, maar dat is niet iets wat je niet kan wegspoelen met een glas wijn, of kan verdrijven met een lekkere bonbon. Kortom, alles top.

De derde avond komen we terug van een gezellig dagje Zutphen. Een stadje met veel winkels die niet overal zijn en ook heel veel gave tweedehands winkeltjes. Het valt al op dat het druk is in Bronkhorst en dat er verdacht veel mensen met een corsage rondlopen. Hoewel de parkeerplaats van het hotel ook praktisch vol is, past mijn gebakje op een halve, waardoor we niet in de parkeerproblemen komen. Zoals we al verwachtte, blijkt het om een bruiloft te gaan en aangezien ons hotel het enige etablissement is, vindt het ook in ons hotel plaats.

Op onze normale tijd komen we naar het restaurant, waar in verband met de bruiloft, de gelagkamer naast het restaurant voor ons is gedekt. We krijgen hierdoor een eerste rang uitkijk op de bruiloft, waar het diner compleet met ABC, liedjes en speeches aan de gang is. Niet dat we alles woordelijk kunnen verstaan, maar dat is nu juist het leuke. Ik heb de helft van de genen van mijn moeder en van een half verhaal, maken we samen een hele en dan wel in onze stijl.

Al gauw hebben we namen gegeven aan het gezelschap. Zo hebben we oma van de bruidegom, niet meer goed ter been en slechthorend, waardoor ze de hele tijd nogal hard zich dwars door de stukjes heen zich afvraagt waar het over gaat en waarom de anderen zo lachen. Tante Tine, een dochter ontfermt zich over haar en toetert ter voorkoming doorlopend iets in oma’s oren. Ook hebben we een rijtje wannabe vriendinnen van de bruid die zich op zich best netjes gekleed hebben, maar allemaal er voor willen zorgen dat ieder individu toch wel de beste bestie is. Dat staat in schril contrast met de vriendenkring van de bruidegom, waarin we een replace bruid ontdekken. Okay haar jurk is niet wit, maar kan in het steenrood/rosé bijna niet onderscheiden worden van de echte trouwjurk. Ook blijft ze weemoedig blikken van spijt naar de bruidegom werpen. 

Het pronkstuk van de avond vinden we toch wel ome Henk. Iedere familie heeft een ome Henk. In vol ornaat met zeker een paar maatjes meer, voert ome Henk het hoogste woord. Alles heeft hij al gezien en dan groter. Zijn auto is vast die naast mijn gebakje; ongeveer drie keer zo groot. Ome Henk heeft dan ook zeker al genoten van de receptie die middag en regelmatig schuifelt hij onvast ter been langs onze tafel richting toilet. Ik mompel naar mijn moeder die achter haar servetje zit te lachen, dat ik hoop dat ome Henk blijft slapen. Ik kan namelijk maar geen tante Thea ontdekken waarvan ik denk dat die bij hem hoort en hem straks veilig naar huis zal rijden. We hebben dolle pret zo samen aan tafel en zo te horen aan het nu startende feest die naar links en rechts gaat, het bruidspaar ook.

Het wordt al later en als we ook nog minstens drie afleveringen van onze spannende detective willen kijken, moeten we maar eens op ons appartementje afgaan. We laten Sem nog even plassen net buiten de stad en wandelen richting de parkeerplaats. We kletsen en lachen nog wat na en ik ben net een impressie van tante Tine en oma tegelijk aan het doen, als ik de deur naar de donkere fietsenschuur open. Lachend storten we ons naar binnen….recht in de armen van….jawel……ome Henk….. Ome Henk die ondertussen zo slecht ter been is geworden dat hij zijn nordic wandelstok heeft opgehaald. Blijkbaar blijft hij bij ons slapen, in ons gebouw…..

We slaken beiden een gil, maar rollen gelukkig net niet met ome Henk op de grond. Ho ho dames, zegt ome Henk met een onvaste stem, niet schrikken hoor. En dan gebeurt het, ik ben zo van me apropos dat ik, maar ome Henk, ik had u hier ook niet verwacht, eruit kraam. In mijn ooghoeken zie ik mijn moeder naar de binnenplaats vluchten. Ik bedenk me niet en vlucht zonder nog iets te zeggen achter haar aan. Daar aangekomen, tref ik een over de grond rollende moeder van 75 lentes jong aan die het aan alle kanten niet meer drooghoudt. Hahahaha, waar had je ome Henk dan wel verwacht, piept ze. Nu zijn wij de laveloze types die in de tuinbank op de binnenplaats bij moeten komen. Boven toch maar even douchen en schone kleren, hik ik nog na….

De volgende ochtend lopen we zo nonchalant mogelijk binnen voor het ontbijt. Aan de grote tafel in het midden zit de familie met bruid en bruidegom. In het vroege daglicht komen we erachter dat ome Henk, papa Bas blijkt te zijn. Ach, wat maakt het uit. Zij een prachtige dag en wij hebben voor het eerst sinds lange tijd weer echt buikpijn van het lachen gehad… Mam, het was een top weekend!