Het is niet wat u denkt!

Jaaaaaaah, dan is het toch zomaar ineens vakantie geworden. Wow en wat anders dan verwacht. We begonnen gelijk goed vandaag. Een verhaal wat ik jullie niet wil onthouden al stijgt bij de gedachte het schaamrood naar mijn kaken.

Eerder in de blogs liet ik jullie al kennismaken met mijn nieuwe gele gebakje. Mijn vrolijke Fiatje 500 die ik ondertussen met leuke bloemetjes heb versierd. De gele Peugeot moest weer terug naar de privatelease maatschappij. Al jaren hebben we geleased bij Smilease, wat ik een behoorlijk leuke naam vind voor een leasemaatschappij. We hebben dan ook geen klachten hoor, maar we rijden gewoon echt veel te veel kilometers om de hoge leaseprijs en de extra kilometers te kunnen betalen. Aalden Zwolle is toch een behoorlijke reis en dat vijf keer week.

Okay vandaag was het zover. De gele Peugeot van binnen en buiten netjes gepoetst, geboend en gewreven. Na het stofzuigen heb ik ook nog alles met cockpitspay behandeld. Het zag eruit om door een ringetje te halen. Bij de Smilease was men ook zeer content. Als alle mensen de auto zo netjes zouden inleveren, hadden ze nooit een probleem, werd gezegd. Ondanks de hoge bijbetaling voor de vele kilometers, verliep het dus super vlotjes.
Op de terugweg bel ik even naar mijn jongste dochter om te vertellen dat ik er weer aankom en of ze vast even wat boodschapjes haalt. Waar was je dan heen? vraagt ze. Blij vertel ik dat we de auto hebben ingeleverd en dat het allemaal heel goed ging. Oh, was dat vandaag? Had je hem dan al schoongemaakt? vervolgt ze. Bij mijn bevestiging gaat ze verder, Heb je alles eruit gehaald? Ja, zeg ik ongeduldig, natuurlijk!…… Ook uit het geheime vakje? komt als de volgende vraag…….

Ik denk koortsachtig na. Wat is het geheime vakje en wat zat daar dan in? Door mijn zwijgen, krijgt ze door dat ik het niet weet. Dat vakje achter de automaat met dat kussentje erop, daar zitten dan mijn netkousen en zweepje nog in, zegt ze droogjes. Je weet wel van die keer dat ik als Wednesday naar het schoolfeest ging. Ja, die was stuk gegaan en had ik al uitgedaan. Toen we terugreden heb ik die met het zweepje erbij in dat bakje gepropt en die lagen daar nog. Nou tot straks hè, eindigt ze haar relaas en hangt op.

Ik word eerst koud en dan warm. Ik denk koortsachtig na. Nee, dat vakje ben ik niet geweest. Mijn hemel, ik zie het al voor me, wat moeten ze wel niet denken. Ik twijfel nog even of ik zal bellen, maar wat zeg ik dan? Wilt u mijn netkousen en zweepje nog even uit de auto halen? Ze zijn van mijn dochter? Ik krijg gewoon de slappe lach ervan. Ik besluit het zo te laten, want dat bellen zie ik toch niet zo zitten. Misschien opent de komende jaren niemand per ongeluk het vakje? Het is vast ijdele hoop. Dus bij deze alvast mijn nederige excuses aan de volgende bestuurder. U least hem bij Smilease en het is niet wat u denkt!