Bij toeval ontdekt

Bij toeval ontdekt klinkt als de titel van een mooie roman. Spannend vol met dromen van zaken die je bij toeval kunnen overkomen. Niets is minder waar. Bij toeval ontdekt gaat over iets heel anders en is pas het begin van een verhaal waarvan ik niet kan bevroeden waar het begonnen is en waar het ophoudt. Bij toeval ontdekte de radioloog een leasie in mijn rechterlong van onbekende oorzaak. Ik kreeg een MRI van mijn hart, die overigens helemaal tip top in orde was, om te kijken of ik de bij onze familie bekende verdikte hartspier had. Ik voel me ook topfit. In jaren ben ik niet zo gezond geweest en ook mijn bloedwaarden laten een blakende gezondheid zien.

In twee weken tussen hoop en vrees, weten we eigenlijk nog weinig. Het is groot, heel groot met een doorsnede van maar liefst 7,6 cm. Waar het vandaan komt, niemand weet het. Op de PET-scan is een heel groot rond glad ei te zien en geen enkele andere verdachte activiteit. Dat is gunstig, maar uitsluiten dat het kwaadaardig is, kan men niet op dit moment. Ook blijft het feit dat de medische wetenschap voor een raadsel staat. Wat zit er tussen mijn longvliezen naast mijn wervelkolom? Hoe lang zit het er al? Is dit de pijn die ik al twee jaar voel in mijn zij en die geweten is aan mijn galstenen en later aan een slechte houding? Moet er meer onderzoek plaatsvinden of gaan ze het eruit halen? Kortom, ik tuimel van de ene onzekerheid in de andere.

Je krijgt wel weer een kijkje in je gezin. Thorvald, Myrthe, Deborah, Tessa en Dorinthe rennen vliegen de hele week al voor me. Doen boodschappen, koken, maken schoon. Ergens is er iets goed gegaan. Ook zijn we naast angst en verdriet, nog goed in zwarte humor en voor de zekerheid heb ik mijn wensen kenbaar gemaakt voor een afscheid. Met de oudste clan van drie speel ik ondertussen online schaak, zodat we makkelijk veel contact houden. Nu kan ik helemaal niet schaken, dus wie weet welke grootmeester er nog in me schuilt. Ik verlies nog ieder potje en ik hoop dat ze me er niet uit verveling uitgooien hahahahaha. Het voelt goed en hecht.

Mijn grote liefde die nog in een herstel traject van een dikke burn out zit is enorm alert. Ik moet hem steeds maar weer vertellen dat ik me echt niet slechter voel qua lichaam dan twee weken geleden. Mijn gemoed lijdt er wel onder. Ik ben wel een beetje van uiterste, dus de pieken en dalen zjjn hoog en laag, maar het meeste ben ik me voor het eerst bewust van dat ik niet kan ontsnappen. Ik heb geen andere keus dan de weg vooruit er doorheen. Een bij toeval ontdekt fenomeen dat maakt, nu deze eenmaal is gezien, je niet meer de andere kant op kan kijken. Moedig voorwaarts is het devies en moedig voorwaarts zullen we gaan.