Change of plans

Vandaag start de dag met een afspraakje bij de kapper. Onder het mom van als je haar maar goed zit, zal ik onder het mes gaan. Ik heb mijn humeur onder controle en probeer ook de humor van dingen om me heen nog in te zien. De dag kabbelt voort. Ik werk wat in de tuin, ga schoenen kopen voor mijn lief en bemoei me met het vooruitzicht hoe ik mijn revalidatie wil gaan inrichten in huis. Het is bij ons nogal een zoete inval en het hebben van een fijne eigen ruimte lijkt me wel een goed idee dan. Ik draaf natuurlijk alweer helemaal door en voor ik het weet, heb ik een complete badkamer erbij bedacht, omdat dat dan ook wel handig zal zijn. Even weer afschalen, dat lukt me niet in drie weken.

Dan gaat opeens de telefoon weer. Ondertussen weet ik dat anoniem eigenlijk altijd het ziekenhuis is. De longarts belt me om te zeggen dat vandaag nogmaals mijn casus is besproken in het UMCG met alle thoraxchirugen erbij. Ze kwamen tot de conclusie dat ze toch graag een punctie willen doen. Weten om welke cellen het gaat. Als het dan toch vanuit het ruggenmerg komt, kan er een neurochirurg aan de slag. Mocht het goedaardig zijn kan men preciezer voorbereiden en besparend snijden. In het geval van kwaadaardig zal er beter gekeken worden hoe men een hele kwab kan verwijderen. Natuurlijk stem ik toe, hoewel ik zo’n punctie doodeng vind. Ik vraag naar de risico’s. Bloeding, klaplong of infectie, ik heb gelijk het gevoel dat ik ze alledrie al te pakken heb. Maar goed, als ik mensen goed kan lezen, klonk ze vrolijker dan gisteren en ook het slechtste scenario klonk nu als een goede kans op herstel.

Hoewel ik dus nog een tussenstap te gaan heb en ik ook niet uitkijk naar het geprik in mijn long laat ik me niet uit het veld slaan. Even herpakken dat wel. Ondertussen kijk ik om me heen in de schuur en merk dat ik het zoveelste verbouwplan door mijn hoofd laat gaan. Waar een wil is is een weg en wie plannen maakt voelt toekomst. So, here we go!