De freule

Wat een dag. Maandag werd ik gebeld dat er een plekje vrij was gekomen voor dinsdag. Het was kortdag, maar als ik wilde, konden ze de punctie al uitvoeren. Nou prima, dacht ik, hoe eerder we weten waarmee we dealen, hoe beter.

Dus kwart over acht paraat, half negen in bed en half elf alweer terug. Eitje? Nou nee, dat zou ik nou ook weer niet zeggen. De pijn was goed te doen tijdens de punctie, maar op het moment dat ik weer wilde opstaan, schoten al mijn rug en borstspieren aan de rechterkant in de kramp waar ze niet meer uitkwamen. Dat was weer eens een zeldzame bijwerking, maar ik kijk nergens meer van op.

Toen begon het wachten of ik één van de al eerder genoemde bijwerkingen had opgelopen. Gelukkig lees ik graag, maar kon het niet helpen dat ik ook veel meekreeg van wat er allemaal gebeurde op de vijftig vierkante meter waar we met 12 bedden werden gehouden. Door de verbouwing in het ziekenhuis moet er een beetje geïmproviseerd worden. Eerlijk gezegd kan ik dan twee dingen doen, of ik erger me suf, want iedereen voelt te veel in mijn personal space, of ik maak er prachtige verhalen van in mijn hoofd en geef iedereen een eigen bijnaam. Ik ga dan gokken wat hun volgende zet zal zijn en ken mezelf punten toe als het klopt. In deze modus hou ik juist van iedereen en ook een beetje meer van mezelf.

Zo ligt er naast me een hele lieve oude dame. Ze kleed zich heel netjes en vertelt dat ze gek is op tasjes en bij iedere outfit een ander tasje heeft. Ik doop haar de freule. Ondanks dat ik vermoed dat ze eenzaam is en graag een praatje maakt, haalt ze iedere keer een nieuw familielid, kind, kleinkind, buurvrouw, klusjesman en noem maar op uit de kast die het ook heeft meegemaakt, of het kan, of weet. Ze houdt nauwkeurig alles wat gezegd wordt bij van alle 12 bedden en reageert dan als volgt: “Ja, echt hè, ik woon al 60 jaar hier en mijn …….. deed dat ook en moest ook gedotterd, nou die heeft ook veel te rechtop gezeten en lag mooi ‘s avonds weer hier, dus pas maar op.”

Na een poosje ga ik mezelf punten toekennen als ik raad wat voor een relatie de freule nu gaat aanhalen. Ik ga zo op in mijn spel dat ik haast de pijn in mijn rug vergeet. Als ze eerder dan ik afscheid neemt van de zaal, kan ik het niet laten even te zuchten. Ze is er als de kippen bij. “Waarom zucht je lieverd”, zegt ze, “heb je nog zo’n kramp?” Zonder te wachten of het zo is, gaat ze verder en ik zet mijn punten nog net in op een dochter, want dat kon ik qua leeftijd ook zijn. Maar nee, tot mijn verbazing zegt ze dat ze zelf ook zo’n kramp heeft gehad. Ze omschrijft zelfs exact wat ik ervoer. Ze knijpt me even in mijn hand en zegt dat ze me het allerbeste wenst en dat ik na dit debacle zeker weer 30 jaar uit het ziekenhuis moet blijven.

Ik blijf onverwacht met tranen in mijn ogen achter. “Dag lieve freule”, fluister ik nog snel, “laten we inderdaad hopen dat dat echt uit mag komen………”