Maandagochtend; Het wachtkamergevoel…….

Maandagochtend, dat is lastig. Het weekend voelt nog wel als een soort van vrij, maar maandag hoort niet zo te zijn. Ja en wat doe je dan? Ik heb op zich gewoon mijn normale energie voor tien. Ik stelde de longarts eerst nog voor dat ik gewoon zou blijven werken, totdat ze eruit waren, maar zij vond dat niet zo’n goed idee. “Je krijgt nog genoeg te verduren, bereid je voor en doe vooral nog even dingen waar je plezier in hebt. Als er geopereerd gaat worden, gaat dat snel, mogelijk binnen drie weken.” Ondanks dat ik me best druk maak, is stilzitten niet direct aan me besteed. Nu ergerde ik me al een poosje aan de weinige kapstokruimte die we hadden, dus overtuigde ik mijn lief ervan dat ik rustig kon behangen. Echter, na een dag was ik klaar en zitten wachten tot ik me echt ziek voel, leek me niet bijdragen aan mijn herstel.

Better in is better out heb ik altijd geleerd, maar nu ik weet dat de pijn niet uit mijn zij, maar vanuit mijn ruggengraat komt, durf ik niet zo goed meer hard te lopen. Stiekem ben je toch bang dat je wat verstoort. Dus lopen dan maar op stevig wandeltempo. Drie keer per dag vijf kilometer; als een verbeten titaan wandel ik iedereen eruit. Zelfs Miep de Labrador is niet zo heel enthousiast meer als ik roep dat we gaan. Hoe gek toch dat je als mens doorlopend zoekt naar houvast in dit soort zaken, omdat het dan eerlijker lijkt dat het goed moet komen. Dat leven niet eerlijk is, had ik mezelf nu toch wel al moeten kunnen bedenken. Ik vraag me af of ik er plezier in heb, zoals de longarts voorstelde en tot mijn genoegen, moet ik daar bevestigend op antwoorden.

Wat doe ik nog meer om de tijd te vullen? Iets anders waar ik altijd rust in vind. Opruimen! Misschien dat ik daarom een schaar van rotzooimakers om me heen heb verzameld. Ieder kastje, laatje, rommelbakje moet eraan geloven. Vanmiddag is de bestekla aan de beurt. Een opgeruimd huis, is een opgeruimd hoofd, denk ik steeds maar. Heb ik er plezier in, vraag ik me weer af. Ja, ook hierin vind ik plezier. Het zijn toch de kleine dingen die het leven groots maken. Het samen film kijken, het samen wandelen en samen jagen en verzamelen in ons huis. Hier op de plek waar we elkaar liefhebben, vertragen we en verbinden we, zodat we leven in momenten en toch tijd genoeg hebben…….