Het kon minder!

Zo gaat dat met achtbanen, als je er eenmaal inzit kan je er niet meer uit. Toch gaan ze niet altijd over de kop, of over een helling. Soms gaat het ook langzamer, of komen ze ineens tot stilstand.

Vandaag was er multidisciplinair overleg over mijn beer. Er is van alle kanten naar gekeken, er is literatuur en er zijn collega’s geraadpleegd. Blijkbaar komen er dan verrassende andere inzichten weer mee. Er waren al andere ervaringsdeskundigen die me gewaarschuwd hadden dat alles met ieder telefoontje weer verandert. Ik ben gelukkig een zeer flexibel persoon. Echter, ik had gehoopt vandaag te begrijpen wat er dan gaat gebeuren. Dat is niet zo, helaas, of helaas? Misschien juist ook niet helaas. Ik ben er nog beduusd van.

Na de halve middag paraat te zitten neem ik zo nonchalant mogelijk op. Je wilt dan toch de indruk wekken dat je zo met andere leuke dingen bezig bent dat je verrast wordt door je ringtone. De longarts vertelt me in een paar zinnen dat ik besproken ben, dat er geen acuut gevaar is en dat men van mening is dat er toch verschillende behandelopties zijn waar ik zelf ook stem in heb. Dat iedereen ondertussen er vanuit gaat, ondanks dat de second opinion van de punctie er nog niet is, dat het gaat om een acient giant Schwannoma die vaak de verwarrende hoge activiteit laat zien. In dit geval zijn gedeeltelijk weghalen of microchirurgie met bestraling en dan jaarlijks volgen ook opties.

Waarschijnlijk zit het er dus al heel heel heel erg lang en de klachten zijn minimaal. Op zijpijn en elektrische schokjes in mijn hand na, is er geen ruchtbaarheid van het schwannoom. De pijn die ik nu in mijn rug ben blijven voelen, schijnt te komen doordat de punctienaald een zenuw in mijn rugspier heeft geraakt. Ik heb zelf dit soort klachten altijd onder de tafel geveegd en geweten aan slechte houding en carpaal tunnelsyndroom. ‘Neit soezen en deurbroezen’, zouden de Groningers zeggen. Ik kon er best goed mee leven.

Eerlijk gezegd ben ik, naast blij dat er meer opties zijn dan een open thoraxoperatie, ook helemaal van de leg. Waar moet ik me nu op voorbereiden? Hoe pak ik dit aan? Eerst werd ik vanuit mijn eigen (meestal wel vrij snelle) gang in een karretje van een achtbaan geplaatst en nu lijkt die ineens tot stilstand te komen, maar niet helemaal, want alles is nog open en ik mag zelf meebeslissen. Ik mag dus weer zelf gaan lopen, maar ik weet niet hoe hard. Binnen drie weken zal dit gesprek plaatsvinden en wat doe ik dan in die drie weken?

Ik wil van alles nog vragen, maar terecht zegt de longarts dat dit haar specialisme niet is en dat ik deze vragen even moet bewaren voor het consult met de thoraxspecialist. Ze draagt me over en wenst me heel veel succes. Eerlijk ik vond het een super fijne arts, maar voel me nu even in niemandsland. 

Dan kijk ik mijn lief aan, schud met mijn hoofd en pak mijn jas. ‘Wat ga je doen’, roept hij me nog na. ‘Naar de winkel natuurlijk voor een fles champagne, want hoe ik het ook wend of keer een betere uitslag hadden we ons niet kunnen wensen.’

Ja, ik moet me goed laten informeren over het vervolg en ja, ik weet dan nu nog steeds niet hoe of wat we het gaan doen. Ook heb ik even hersteltijd nodig na deze opschudding in ons leven, dus volop doorrennen zit er even niet in. Maar, wat ben ik dankbaar voor de kansen die het leven me alsnog biedt. Het kon minder, zullen we maar in goed Drents zeggen.