Bij toeval ontdekt

Wat een dag. Maandag werd ik gebeld dat er een plekje vrij was gekomen voor dinsdag. Het was kortdag, maar als ik wilde, konden ze de punctie al uitvoeren. Nou prima, dacht ik, hoe eerder we weten waarmee we dealen, hoe beter. Dus kwart over acht paraat, half negen in bed en half elf alweer terug. Eitje? Nou nee, dat zou ik nou ook weer niet zeggen. De pijn was goed te doen tijdens de punctie, maar op het moment dat ik weer wilde opstaan, schoten al mijn rug en borstspieren aan de rechterkant in de kramp waar ze niet meer uitkwamen. Dat was weer eens een zeldzame bijwerking, maar ik kijk nergens meer van op. Toen begon het wachten of ik één van de al eerder genoemde bijwerkingen had opgelopen. Gelukkig lees ik graag, maar kon het niet helpen dat ik ook veel meekreeg van wat er allemaal gebeurde op de vijftig vierkante meter waar we met 12 bedden werden gehouden. Door de verbouwing in het ziekenhuis moet er een beetje geïmproviseerd worden. Eerlijk gezegd kan ik dan twee dingen doen, of...

Vandaag start de dag met een afspraakje bij de kapper. Onder het mom van als je haar maar goed zit,  zal ik onder het mes gaan. Ik heb mijn humeur onder controle en probeer ook de humor van dingen om me heen nog in te zien. De dag kabbelt voort. Ik werk wat in de tuin, ga schoenen kopen voor mijn lief en bemoei me met het vooruitzicht hoe ik mijn revalidatie wil gaan inrichten in huis. Het is bij ons nogal een zoete inval en het hebben van een fijne eigen ruimte lijkt me wel een goed idee dan. Ik draaf natuurlijk alweer helemaal door en voor ik het weet, heb ik een complete badkamer erbij bedacht, omdat dat dan ook wel handig zal zijn. Even weer afschalen, dat lukt me niet in drie weken. Dan gaat opeens de telefoon weer. Ondertussen weet ik dat anoniem eigenlijk altijd het ziekenhuis is. De longarts belt me om te zeggen dat vandaag nogmaals mijn casus is besproken in het UMCG met alle thoraxchirugen erbij. Ze kwamen tot de conclusie dat ze toch graag een punctie willen doen. Weten ...

Na vanochtend een longfunctietest te hebben gedaan waarvan de uitslag was dat mijn longen prima functioneren, zat ik in de wachtstand. Vanaf half 3 kon het telefoontje komen. Gelukkig duurde dat niet lang. Het gesprek duurde ook niet lang en na tijd kon ik alleen maar staan trillen. Waarom, omdat ze het echt niet weten. Het is gewoon iets wat bijna nooit voorkomt. Het vermoeden bestaat dat het er misschien al heel lang zit.   Echter, het moet er wel uit, maar hoe of wat is daarmee onzeker. Er wordt gekozen voor een proefoperatie waarbij tijdens de operatie wordt gekeken of en hoeveel er van mijn long moet worden weggehaald. Proefondervindelijk zeg maar. Het wordt dus best een zware operatie. Het zit niet aan de wervelkolom, maar het is niet duidelijk hoever en of het ook aan het longvlies vastzit. Kortom, ook nu geldt weer dat haast niet is wat men denkt dat nodig is, zorgvuldigheid wel. Laat ik nu niet zo handig zijn in geduld. Ik vroeg dus of het ook op korte termijn kon. Zij ver...

Maandagochtend, dat is lastig. Het weekend voelt nog wel als een soort van vrij, maar maandag hoort niet zo te zijn. Ja en wat doe je dan? Ik heb op zich gewoon mijn normale energie voor tien. Ik stelde de longarts eerst nog voor dat ik gewoon zou blijven werken, totdat ze eruit waren, maar zij vond dat niet zo’n goed idee. “Je krijgt nog genoeg te verduren, bereid je voor en doe vooral nog even dingen waar je plezier in hebt. Als er geopereerd gaat worden, gaat dat snel, mogelijk binnen drie weken.” Ondanks dat ik me best druk maak, is stilzitten niet direct aan me besteed. Nu ergerde ik me al een poosje aan de weinige kapstokruimte die we hadden, dus overtuigde ik mijn lief ervan dat ik rustig kon behangen. Echter, na een dag was ik klaar en zitten wachten tot ik me echt ziek voel, leek me niet bijdragen aan mijn herstel. Better in is better out heb ik altijd geleerd, maar nu ik weet dat de pijn niet uit mijn zij, maar vanuit mijn ruggengraat komt, durf ik niet zo goed meer hard te l...

Bij toeval ontdekt klinkt als de titel van een mooie roman. Spannend vol met dromen van zaken die je bij toeval kunnen overkomen. Niets is minder waar. Bij toeval ontdekt gaat over iets heel anders en is pas het begin van een verhaal waarvan ik niet kan bevroeden waar het begonnen is en waar het ophoudt. Bij toeval ontdekte de radioloog een leasie in mijn rechterlong van onbekende oorzaak. Ik kreeg een MRI van mijn hart, die overigens helemaal tip top in orde was, om te kijken of ik de bij onze familie bekende verdikte hartspier had. Ik voel me ook topfit. In jaren ben ik niet zo gezond geweest en ook mijn bloedwaarden laten een blakende gezondheid zien. In twee weken tussen hoop en vrees, weten we eigenlijk nog weinig. Het is groot, heel groot met een doorsnede van maar liefst 7,6 cm. Waar het vandaan komt, niemand weet het. Op de PET-scan is een heel groot rond glad ei te zien en geen enkele andere verdachte activiteit. Dat is gunstig, maar uitsluiten dat het kwaadaardig is, kan me...